یک ترکیب اضافی مقلوب وبه معنای "بهرِ خرمن"  و از دو جزء خرمن و بهره درست شده است.

اما" بهره" در آغاز بصورت "بَهر"بوده است و"بهر"در زبان لری به معنای سهم و قسمت است ،نمونه هایی از کاربرد "بهر" بصورت زیر است:

در قسمتی از شعر"کا بَردو" که از اشعار کودکانه است می خوانیم:

"کو بهرِمو،سَرِ خر!!!" یعنی:"سهم من کجاست؟ روی خر است!!!"

یا در ضرب المثلی داریم:

"هر کی قهر کِه،خُنه بی بهر که" یعنی:"هرکس قهر کند خودش را بی سهم می کند"

به خرمن بهره باز گردیم! گفتیم که خرمن بهره به معنای سهم از خرمن است که این خرمن می توانست گندم ،جو،نخود،عدس و....باشد که بیشتر نصیب کودکان می شد.

روز خرمن کوبی شور و نشاطی بس فراوان در دل بچه ها پدید می آمد و سر از پا نمی شناختند و سطل به دست و گونی به دست و گاهی هم آشپال به دست! چشم به راه پایان یافتن کوفته شدن خرمن بودندو سپس با گرفتن سهم ناچیز خود بلافاصله روانه بقالی می شدند و خاطره ای خوش برایشان به یادگار می ماند.

اما همین سهم ناچیز از "خرمن بهره" اثرات بسیاری روی کودکان داشت،به عنوان نمونه روحیه قناعت از همان اوان کودکی در بچه ها تقویت می شد،چون هیچ کودکی یک گونی یا چند گونی گندم به عنوان "خرمن بهره" نمی خواست(شاید به ندرت) بلکه به همان یک سطل و ته گونی و نصف آشپال و خریدن چند بیسکویت فله ای(یادش بخیر!) قانع بود.اما آیا آیا کودکان امروزی این قناعت را دارند؟!!

یکی دیگر از اثرات گرفتن "خرمن بهره" تشویق و ترغیب کودکان به درو گر شدن در سال های بزرگسالی بود،امروزه در مدارس کشورهای آمریکایی الگوی"حل مسئله" را در روند تدریس بکار می گیرند و این بدین معناست که دانش آموز را با یک مسئله یا مشکل در محیط اطراف روبرو کن و بگذار خودش این مشکل و مسئله را حل کند و درو و دروگری خودش پر از حل مسئله های گوناگون بود،برای همین بیشتر کسانی کارهایی مانند دروگری را در روستا تجربه کرده اند در آینده کمتر مقابل مشکلات زندگی زانو زده اند واین است تفاوت کودکان دیروزی با کودکان امروز و این اثرات رسم و رسوماتی که گهگاه مورد بی مهری ما قرار می گیرند و نادیده انگاشته می شوند.

سپاس خدای را که ما نیز توانستیم "خرمن بهره"بگیریم.